پیشی نقرهای پرسید:
— کفتکی جان، چرا بین حامیهای ما حیوانات گاهی دعوا میشود؟ طرفداران محیط زیست هم که همه عاشق زمین و حیواناتاند، چرا انرژیشان نصفش میرود سر دعوا با همدیگر؟
کفتکی لبخندی زد:
— پیشی نقرهای، آدمهای مهربان و حساس وقتی با درد طبیعت روبهرو میشوند، قلبشان تند میتپد. اگر منابع کم باشد یا تجربههای تلخ داشته باشند، گاهی باعث میشود زود قضاوت کنند یا با هم بحث کنند.
پیشی نقرهای پرسید:
— یعنی بخشی از انرژیشان که باید صرف کمک به ما شود، میرود سر سوءتفاهم؟
کفتکی گفت:
— درست میگویی. بیشتر آدمها عاشق حیوانات و درختاناند، ولی وقتی دلها نگران است، گاهی با هم برخورد میکنند. هر کسی سعی میکند مسیر خودش را پیدا کند، و گاهی به دیگری میخورد.
پیشی نقرهای گفت:
— پس ما باید به هم یاد بدهیم که میتوانیم با آرامش و شفافیت کنار هم باشیم، حتی وقتی بادهای سخت میوزند؟
کفتکی چشمهایش را پر از مهر کرد:
— دقیقاً. هر جا آرامش و شفافیت باشد، هر کس دوباره جای خودش را پیدا میکند و انرژی برای مراقبت واقعی باقی میماند.
پیشی نقرهای پرید روی شاخه و گفت:
— پس امیدوار باشم ؟
کفتکی خندید:
— آره، پیشی نقرهای، هیچوقت نومید مباش،